Blog

Ο μπαμπάς μου ήταν ήρεμος άνθρωπος.

Δεν τον είδα να μαλώνει ποτέ, ούτε να φωνάζει, κάτι μούτρα έκανε όταν στράβωνε με κάποιον ή με κάτι, αλλά όχι σπουδαία πράγματα. Ήταν ο άνθρωπος του δε βαριέσαι, ανεκτικός, συγχωρητικός, με χιούμορ και καθημερινή διάθεση για καλαμπούρια και πλάκες.

Αν γινόταν κάποια ζημιά στο σπίτι έλεγε «δεν πειράζει, και τι θα γίνει αυτός που το φτιάχνει αυτό, κλέφτης ή χωροφύλακας ;». Τώρα, από ποιον ακριβώς συλλογισμό έβγαινε η συγκατοίκηση του κλέφτη και του χωροφύλακα στην ίδια φράση δεν κατάλαβα ποτέ, ούτε και το αναλύσαμε άλλωστε, αλλά τέλος πάντων οι ζημιές ή οι απώλειες αντιμετωπίζονταν σχεδόν σαν καλό νέο, σαν να δίνουν λόγο ύπαρξης σε πλειάδα επαγγελμάτων (πάντως όχι του κλέφτη και του χωροφύλακα).

Ακόμη κι αν είσαι από αυτούς που κρατούν τις καλοκαιρινές διακοπές τους για το τέλος του καλοκαιριού (όπως εγώ) θα έχεις πια επιστρέψει.

Το ξέρεις πως στην τελευταία μέρα των διακοπών σου κρύβεται το καλύτερο τεστ που μπορείς να κάνεις για να δεις πώς πάει η ζωή σου ; Τη στιγμή ακριβώς που αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως ήρθε η ώρα να επιστρέψεις στην καθημερινότητά σου. Το συναίσθημα που δημιουργείται μέσα σου εκείνη τη στιγμή είναι ο δείκτης της ευζωίας σου, μια διεισδυτική ματιά στο σχέδιο της ζωής σου και στο μέχρι τώρα αποτέλεσμά του.

Έφτασε κι αυτή η στιγμή του χρόνου, που το φθινόπωρο παίρνει τη σκυτάλη από το καλοκαίρι, έτοιμο κι αυτό να μας συνοδεύσει στο ταξίδι της ζωής.

Μου αρέσει τόσο πολύ το φθινόπωρο.

Όχι περισσότερο, ούτε λιγότερο από τις άλλες εποχές. Αν με έβαζες να διαλέξω εποχή, θα σκεφτόμουν χίλια χρόνια. Όλες τις αγαπάω. Κάθε μια με τα δικά της χρώματα, τα αρώματα, τα φαγητά, τα διαφορετικά ρούχα, τις ξεχωριστές δραστηριότητες, τις γιορτές.

Τράβηξα τη φωτογραφία αυτή στη Λίμνη στην Εύβοια, λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η φωτιά, σε ένα όμορφο ταβερνάκι όπου έφαγα το μεσημέρι ακούγοντας τζαζ (!), με την παλιά ζυγαριά να μου ψιθυρίζει Γκιμπράν :

"Όταν ο θησαυροφύλακας σας χρησιμοποιεί για να ζυγίσει το χρυσάφι και τ’ ασήμι του, αναγκαστικά θ’ ανέβει ή θα κατέβει η χαρά σας ή η λύπη σας."

Όποτε ετοιμάζεσαι για διακοπές, καλοκαίρι ή χειμώνα, σε θάλασσα ή σε βουνό, σύντομες ή πολυήμερες, ένα πράγμα σίγουρα ετοιμάζεις και αυτό είναι η βαλίτσα σου. Βαλίτσα, σακίδιο, τσαντούλα, τσαντάκι, πορτοφολάκι, όσο ξέγνοιαστος ταξιδευτής κι αν είσαι, κάτι ετοιμάζεις να πάρεις μαζί σου.

Κι εκεί που σκέφτεσαι τι θα χρειαστείς και τι μη λείψει, βρίσκουν τον τρόπο να τρυπώσουν στα μπαγκάζια σου λαθρεπιβάτες. Αντιλαμβάνονται ότι την κάνεις και ψάχνουν τρόπο να σε ακολουθήσουν. Έχουν συνηθίσει δίπλα σου και δυσκολεύονται να σε αποχωριστούν.

Μια ησυχία ψάχνουμε όλοι.

Με τις πιο δυναμικές μας δράσεις, με τις μεγάλες παραιτήσεις μας, τις αποφάσεις και τις κρίσεις μας, τις φωνές μας, τις σιωπές μας, έτσι ή αλλιώς, μια ησυχία αναζητάμε.

Μια ησυχία που περιμένουμε να βρούμε - σε μια αγκαλιά, μια ικανοποίηση, μια τάξη, ένα καλά το έκανες, ένα σε θέλω, ένα αξίζεις, ένα τώρα είσαι ασφαλής. Μην το ακούς αυτό γιατί εγώ το λέω. Δοκίμασέ το. Φέρε στο νου σου ό,τι κάνεις. Και ψάξε τον απώτερο σκοπό.

Λατρεύω την αυτογνωσία και, για να είσαι εδώ, σίγουρα την αγαπάς κι εσύ.

Είναι πολλοί οι λόγοι της λατρείας, ένας από αυτούς είναι το ότι μου δίνει την ευκαιρία να δω πίσω από την επιφάνεια, πίσω από τα φαινόμενα, πίσω από τα κουστούμια των ηθοποιών που είμαστε κάποιες φορές, με θεατές όχι μόνο τους άλλους, αλλά ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ο μεσημεριανός ύπνος ήταν κάτι που απεχθανόμουν από παιδί. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κοιμηθεί μεσημέρι. Από πολύ πρωί λειτουργώ non stop μέχρι βράδυ. Νωρίς το βράδυ όμως. Αν πάει η ώρα 10 αρχίζω να υπολειτουργώ. Πιάτα θα μείνουν άπλυτα, άρθρα μισογραμμένα, ταινίες χωρίς τέλος, ακόμη και σε θέατρο έχω κοιμηθεί. Έτσι είναι οι βιορυθμοί μου.

Μόλις επέστρεψα από ένα ακόμη retreat μου, όπου τριάντα περίπου άνθρωποι μοιραστήκαμε τρεις ημέρες αυτογνωσίας, χαράς, συγκίνησης και γεμίσαμε τις μπαταρίες μας για πολύ πολύ καιρό.

Άνθρωποι που άλλοι γνώριζαν κάποιους και άλλοι δεν γνώριζαν κανέναν. Άνθρωποι που ήταν ξένοι μεταξύ τους, μέχρι την ημέρα της συνάντησής μας. Φεύγοντας, όλοι ένιωθαν μια μεγάλη σύνδεση μεταξύ τους.

Δεν είναι ο κόσμος ιδανικός, λέει ένα τραγούδι.

Εννοείται, θα μου πεις. Δεν μας λέει κάτι καινούργιο. Όλοι το ξέρουμε αυτό.

Ωραία, το ξέρουμε. Κάνουμε όμως σαν να μην το ξέρουμε. Απορούμε με όσα δεν είναι ακριβώς όπως θα θέλαμε ή θα έπρεπε ή θα περιμέναμε να είναι. «Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό ; γιατί τώρα, γιατί σε μένα ;» Η ερώτηση κρέμεται στα χείλια, βλέμμα έκπληξης στα μάτια, ένα κενό στην καρδιά, γεμάτο απούσες απαντήσεις.

Μεγάλες αποφάσεις, δεσμεύσεις, σχέδια, λόγια …

Θα κάνω δίαιτα, άσκηση, πρόγραμμα, μπλα μπλα. Θα πάρω τηλέφωνο εκείνο τον φίλο, θα γνωρίσω νέους ανθρώπους, θα κανονίσω μια εκδρομή μπλα μπλα. Θα μιλήσω για αυτό που με ενοχλεί, θα βρω τι με ενοχλεί μπλα, μπλα. Θα ζητήσω αύξηση, θα αλλάξω δουλειά, μου αξίζει κάτι καλύτερο μπλα, μπλα. Θα μειώσω το χρόνο στα σόσιαλ (έγινε κι αυτή λέξη της καθημερινότητας), θα διαβάζω, θα επικοινωνώ μπλα μπλα. Θα αλλάξω τη σχέση μου, θα βρω άλλη σχέση, θα βάλω μια τάξη, θα έχω αυτοπεποίθηση, θα λέω την άποψή μου, θα βελτιώσω τη ζωή μου μπλα, μπλα, μπλα.

Λέξη ελληνική, με τη δική της δυναμική ομορφιά, πολυεπίπεδη.

Αγαπώ κάθε της γράμμα. Το εύηχο ευ, το γάργαρο ρο της, το μεγαλοπρεπές της ωμέγα κι αυτό το -στία, που θυμίζει εστία. Ναι, έτσι αγαπώ την ευρωστία, έτσι τη νιώθω, σαν την εστία μου, το σπίτι μου, εκεί που θέλω να ανήκω. Σε μόλις οκτώ γράμματα, η υποστηρικτική φροντίδα της ύπαρξης, σε όλα της τα επίπεδα.