Καθώς ξεφύλλιζα τις σημειώσεις μου για το σεμινάριο Έρωτας, η Τέχνη να Σχετίζεσαι, έπεσα πάνω σε έναν από τους πολλούς μύθους γύρω από τον έρωτα και τις συντροφικές σχέσεις και σκέφτηκα να τον μοιραστώ μαζί σου.

Συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για μύθο πριν αρκετά χρόνια, όταν δημιουργούσα το σεμινάριο για το Εσωτερικό Παιδί. Ξέρεις, φυσικά, πως εκείνα τα τρυφερά μας χρόνια διαμορφώνονται κατά πολύ οι συμπεριφορές που θα υιοθετήσουμε αργότερα στη ζωή μας.

Πίστευα, μέχρι τότε, ότι υπάρχει ο φόβος της δέσμευσης. Πως κάποιοι άνθρωποι ζορίζονται σε μια σχέση, πνίγονται και δεν λειτουργούν όσο καλά θα ήθελαν, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν τις σχέσεις, να κάνουν σχέσεις εφήμερες ή να διαλύουν τις σχέσεις τους, όταν αυτές άρχιζαν να έχουν μια διάρκεια ή να γίνονται πιο κοντινές.

Στον αντίποδα αυτής της στάσης, έχουμε εκείνους που δεν διανοούνται καν να αφήσουν μια σχέση, όσο άσχημη κι αν είναι και δεν αντέχουν μόνοι τους ούτε λεπτό.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι πρώτοι έχουν φόβο της δέσμευσης, ενώ οι άλλοι έχουν ανάγκη τη δέσμευση για να μπορούν να λειτουργήσουν. Οι πρώτοι κάνουν πολύ αργά τα βήματα προσέγγισης σε μια σχέση και ξέρουν καλά να κρατούν αποστάσεις, οι δεύτεροι κινούνται με ταχύτητα φωτός και μπορεί να θεωρήσουν σχέση ακόμη και μια σύντομη γνωριμία.

Καθώς κατέγραφα, λοιπόν, διάφορες παιδικές εμπειρίες και τις επιπτώσεις που μπορεί να είχαν στην ενήλικη ζωή μας, συνειδητοποίησα πως η ανάγκη μας για δέσμευση είναι συνυφασμένη με το ξεκίνημα της ζωής μας, αλλά όχι μόνο. Σαν κοινωνικά όντα που είμαστε, χρειαζόμαστε τις σχέσεις μας και θέλουμε να έχουμε όλα τα οφέλη από αυτές, στην πλήρη ανάπτυξή τους.

Αυτό σημαίνει να μπορούμε να δημιουργούμε σχέσεις αυθεντικότητας και αφοσίωσης και αυτό ακριβώς είναι η δέσμευση που η καρδιά μας επιθυμεί και την επιθυμεί πάντα και για τα πάντα. Όχι μόνο στις σχέσεις. Με οτιδήποτε κι αν ασχοληθούμε, το ίδιο αναζητά η καρδιά.

Αυθεντικότητα και αφοσίωση.

Μάθαμε να σχετιζόμαστε, τότε στο παιδικό παρελθόν μας, με μια δέσμευση που ξεκίνησε από με τη μορφή προσκόλλησης και χρειάστηκε η δέσμευση αυτή να εξελιχθεί σε μια σχέση που σταδιακά γινόταν όλο και πιο αυτόνομη, χωρίς καθόλου όμως να χρειάζεται να χάσει την επαφή και τη σημαντικότητά της.

Αν το πέρασμα αυτό έγινε με έναν υγιή και προστατευτικό τρόπο και μπόρεσε να διασφαλιστεί η ασφαλής σύνδεση από την πλευρά του παιδιού, ταυτόχρονα με την ενίσχυση της αυτονομίας του, ο ενήλικας θα είναι ικανός να βιώσει σχέσεις δέσμευσης και αφοσίωσης χωρίς να φοβάται ότι θα χάσει την αυθεντικότητα ή την αυτονομία του.

Καταλαβαίνεις τώρα, πως όταν μιλάμε για τον φόβο της δέσμευσης, ουσιαστικά μιλάμε για τον φόβο να συνδεθώ με τον τρόπο που έχω βιώσει τη δέσμευση στο παρελθόν. Κανένας δεν φοβάται τη δέσμευση. Φοβάται μια παρελθοντική εμπειρία δέσμευσης και την αποφεύγει, επειδή δεν γνωρίζει ότι μπορεί πλέον να δημιουργεί διαφορετικές εμπειρίες.

Αυτό, θεώρησέ το σαν το τέλος του φόβου της δέσμευσης !

Μπορείς να συνδέεσαι με όποιον τρόπο εσύ θέλεις. Μπορείς να δημιουργείς σχέσεις δέσμευσης, όπου μπορείς, ταυτόχρονα, να διασφαλίζεις την αυθεντικότητά σου, να φροντίζεις τις ανάγκες σου, να διατηρείς την αυτονομία σου και να προσφέρεις και στον άλλον τα ίδια δικαιώματα.

Αυτό το μοντέλο σχέσης είναι απόλυτα εφικτό και το μόνο που χρειάζεται για να την έχεις είναι να αναγνωρίσεις τα βάρη με τα οποία η υπέροχη έννοια της δέσμευσης έχει φορτιστεί και να απαλλαγείς από αυτά.