Γνώρισα τα βουνά και την ομορφιά τους περίπου στα είκοσι πέντε μου. Όπως είναι τα βουνά πραγματικά, όχι απλά πώς φαίνονται από μακριά ή πώς δείχνουν στο χάρτη. Ενθουσιάστηκα. Τα χρώματα, οι αποχρώσεις, οι μυρωδιές, τα σχήματα, ώρες να περπατάς και να κοιτάς και στο τοπίο να μην τελειώνουν οι εναλλαγές. Τα αγάπησα αμέσως. Απορούσα πώς μου φαίνονταν τόσο βαρετά πριν. Μέχρι τότε, η θάλασσα είχε την πρωτοκαθεδρία στην εξοχή της καρδιάς μου. Έτσι είναι όμως ο έρωτας, έρχεται και αλλάζει τα πάντα.

Με τον ενθουσιασμό που με διακρίνει με όσα αγαπώ, πήγαινα από βουνό σε βουνό, θέλοντας να τα γνωρίσω όλα. Οι σύντομοι  περίπατοι, έγιναν πεζοπορίες, αναβάσεις, καταβάσεις και κάθε είδους  σκαρφαλώματα, πότε σε πεδία φιλικά και άνετα και πότε όχι.

Έτσι είναι η φύση, έχει διαφορετικά πρόσωπα. Κάποια από αυτά είναι απαιτητικά και δύσκολα και, για να τα γνωρίσεις όλα, χρειάζεται να ζοριστείς και λίγο, να επιμένεις, να πεισμώνεις, να δοκιμάζεις τα όριά σου, να δυσκολεύεσαι, να μαθαίνεις, να εξελίσσεσαι. Έτσι είναι και η ζωή, όχι μόνο η φύση.

Από την Πάρνηθα στον Πάρνωνα και τη Δίρφυ, στον Χελμό, την Οίτη, τα Βαρδούσια, τη Γκιώνα, τον Σμόλικα και τον Όλυμπο, γνώριζα ένα ένα τα βουνά μας και απολάμβανα τις ομορφιές και τις προκλήσεις τους. Γνώρισα καταπληκτικούς ανθρώπους και έζησα στιγμές αξέχαστες.

Κι επειδή σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει, μετά τα πανέμορφα ελληνικά βουνά, γνώρισα, μεταξύ άλλων, τη Ρίλα στη Βουλγαρία, τις Άλπεις στην Ελβετία, το Μόντε Ρόζα στην Ιταλία, την Αναπούρνα στο Νεπάλ, το Κιλιμάντζαρο στην Κένυα και πάει λέγοντας ή, καλύτερα, ανεβοκατεβαίνοντας.

Η μαμά μου – ναι, κάπου ήθελα να καταλήξω με όλη αυτήν τη γεωγραφία– είχε δει στην τηλεόραση κάτι ρεπορτάζ για πεζοπόρους που είχαν χαθεί στην Πάρνηθα και την είχε πάρει από φόβο. Όχι την ορειβασία γενικά (ευτυχώς), αλλά την Πάρνηθα ειδικά, γιατί για αυτήν μόνο είχε ακούσει. Όταν έλεγα, λοιπόν, για πάνω από μια δεκαετία, ότι θα πάω πχ στον Όλυμπο για ορειβασία, μου έλεγε «άντε, και καλά να περάσεις». Στα Μετέωρα για αναρρίχηση «άντε, και καλά να περάσεις». Στις Πλαταιές για αλεξίπτωτο πλαγιάς «άντε, και καλά να περάσεις». Τrekking στα Ιμαλάια «άντε, και καλά να περάσεις». Ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο «άντε, και καλά να περάσετε» - αυτό ήταν γαμήλιο ταξίδι και στα μάτια της είχα πολλαπλασιαστεί.

Αν, όμως, έλεγα πάω μέχρι την Πάρνηθα, άρχιζε τα «πρόσεχε, εκεί είναι επικίνδυνα, δεν ξέρω εγώ νομίζεις, δεν ακούω τι γίνεται ;». Όλη η, πραγματικά εκπληκτική κατά τα άλλα, εμπιστοσύνη που μου είχε από παιδάκι, εξατμιζόταν στο λεπτό, θύμα στη φοβική της προκατάληψη. Κι ας με έβλεπε για άλλα βουνά μες το χειμώνα να ετοιμάζω σακίδια υπερφορτωμένα, σκοινιά, πιολέ, κραμπόν, πραγματάκια τέλος πάντων που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν  την ανησυχία  της, έπαιρνα μόνο ευχές και χαμογελάκια. Για την Πάρνηθα, ακόμη και καλοκαίρι, με αθλητικά, γούρλωνε τα μάτια της, σαν να ετοιμαζόμουν για την κόλαση του Δάντη.

Κοίτα τι κάνει ο φόβος και η προκατάληψη !   Μπορείς να το φανταστείς αυτό ;

Αν κάτι σε φοβίζει στη ζωή σου, σκέψου για λίγο τι μπορεί να είναι. Να μιλήσεις για κάτι σε κάποιον, να βάλεις ένα όριο, να ξεπεράσεις ένα όριο, να κάνεις τη δουλειά που σου αρέσει, να δοκιμάσεις νέα πράγματα, να κάνεις τη ζωή σου πιο απλή, να πιστέψεις σε σένα και ένα διαφορετικό μέλλον, να ξεκουραστείς (ω, ναι, αυτό να δεις πόσο φοβίζει κάποιους). Ό,τι κι αν σε φοβίζει λίγο ή πολύ, σκέψου το τώρα. Και, μετά, κάνε αυτήν την ερώτηση : πραγματικά χρειάζομαι αυτόν τον φόβο ;

Κάποιοι φόβοι είναι πολύ χρήσιμοι. Σε προστατεύουν. Να τους κρατήσεις και να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για τις αλλαγές και τους στόχους σου. Κανένας δεν πάει για χειμερινό βουνό με σαγιονάρες, δεν θα πάει και πολύ καλά αυτό.

Αν, όμως, ζεις μια πιο περιορισμένη ζωή, μόνο από φοβίες κατάλοιπα ενός παρελθόντος, μιας πλύσης εγκεφάλου, ελλιπούς γνώσης ή άγνοιας, δες το πάλι, δες το αλλιώς. Κάνε την προετοιμασία σου σωστά και εξερεύνησε τα ατέλειωτα μονοπάτια της ζωής. Σε περιμένουν απολαύσεις πρωτόγνωρες και ικανοποίηση όσο καμιά άλλη.

Άντε, συνταξιδιώτη μου, προχώρα και καλά να περάσεις !