Σε απόσταση αναπνοής από το κλείσιμο ακόμη μιας χρονιάς, σκέφτομαι πόσο μας αρέσει να μετράμε τον χρόνο. Θέλουμε να τον υπολογίζουμε, να τον αξιολογούμε, να τον φορτώνουμε, πότε με προσδοκίες και πότε με απογοητεύσεις. Τι έκανα και τι θα κάνω. Πόσο σωστά και πόσο λάθος. Τι μου έφερε και τι μου πήρε. Πότε θέλουμε να κρατάμε σφιχτά τον χρόνο να μη φύγει, πότε τον σπρώχνουμε να κυλίσει, να περάσει, να τον ξεφορτωθούμε.

Πόσες πόσες φορές έχουμε ευχηθεί να ερχόταν πάλι εκείνη η εποχή ξανά, τότε που όλα ήταν καλύτερα και διαφορετικά. Έχουμε μια λατρεία με τα χρόνια τα παλιά. Κάθε γενιά για κάποιο λόγο εξιδανικεύει την αθωότητα και τη χαρά των παιδικών της χρόνων. Κάτι που πήρε ο χρόνος – να άλλη μία ρετσινιά, καημένε χρόνε αδικημένε.

Άλλες φορές κρεμάμε τις ελπίδες μας όλες στον χρόνο που θα έρθει. Άλλη μια εξιδανίκευση, μια αδικία. Θα έρθει ο άλλος χρόνος, ο άλλος μήνας, η άλλη ώρα. Και όλα θα είναι αλλιώς. Θα γίνει η δίαιτα, η σχέση, η δουλειά, όλα όσα δεν έκανα, θα γίνουν μαγικά. Ο χρόνος θα το κάνει. Ο φρέσκος, ο νέος, θα λούσει με χρυσόσκονη όλες τις δυσκολίες.

Κι όμως, ο χρόνος, από μόνος του, έχει σημασία ελάχιστη. Μέτρα τον όσο θέλεις, σε λεπτά, σε ώρες, σε χρόνια. Σε καλούπια δεν θα τον βάλεις. Θα είναι πάντα εκεί, ένας καμβάς και μόνο. Λευκός καμβάς να ζωγραφίσεις. Νομίζεις πως την ωριμότητα τη φέρνει ο χρόνος ; μήπως τα γηρατειά, την απογοήτευση, την πείρα, τη σοφία ; Τίποτε από όλα αυτά δεν έρχονται ακολουθώντας τους λεπτοδείκτες ενός ρολογιού και μόνο, ούτε τα φύλλα στο ημερολόγιό σου προσθέτουν ή αφαιρούν το οτιδήποτε από σένα.

Εσύ αποφασίζεις αν γερνάς ή αν εξελίσσεσαι. Εσύ επιλέγεις πότε είναι η ώρα η σωστή για ό,τι θες να έχεις. Εσύ είσαι ο χρόνος σου. Εσύ το παρελθόν σου, εσύ το μέλλον σου. Σε ένα λεπτό μπορείς να νιώσεις όλα όσα νόμιζες πως θέλουν χρόνια ατέλειωτα για να τα ζήσεις. Σε μια απόφαση, σε μια σειρά αποφάσεις κρύβεται η ζωή σου όλη. Και οι αποφάσεις παίρνονται και υλοποιούνται μόνο σε μια πολύ συγκεκριμένη πτυχή του χρόνου. Την μόνη αληθινή. Που λέγεται «τώρα».

Όλα τα άλλα, μια διήγηση, μια ανάμνηση, μια προσδοκία, ένα ίσως, ένα μη. Ο μόνος σου αληθινός καμβάς, έτοιμος να δεχτεί τις πινελιές σου όλες, ένα άπειρο, συνεχές και αιώνιο «τώρα». Άπειρο γιατί δεν χωρά στους περιορισμούς του νου σου, συνεχές γιατί δεν διακόπτεται η ύπαρξή του αν εθελοτυφλείς και δεν το βλέπεις, αιώνιο γιατί αιώνια είναι η ουσία της ύπαρξής σου.

Ένα «τώρα» που δεν ανησυχεί, δεν σε πιέζει, δεν περιμένει αποδείξεις για να σε θαυμάσει, σε αποδέχεται και σε στηρίζει. Ακριβώς όπως είσαι. Ούτε όπως ήσουν, ούτε όπως πρόκειται να είσαι. Αυτή τη στιγμή ακριβώς, τώρα που διαβάζεις τις γραμμές αυτές, αν κάτι σε έχει απορροφήσει, αν έχεις βυθιστεί στο νόημα αυτού του κειμένου,  ξέρεις πώς μπορείς να απολαμβάνεις τις στιγμές σου. Ακριβώς όπως είσαι και όπως είμαι, εγώ κι εσύ, αυτή τη στιγμή, μπορούμε να μοιραστούμε τη μαγεία αυτού του «τώρα».

Όλος ο χρόνος ένα «τώρα».

Αν κάτι θα είχα να σου ευχηθώ, θα ήταν αυτό που εύχομαι και για μένα. Να σταματάω το κυνήγι του χρόνου και να μην κατοικώ ούτε στο παρελθόν, ούτε στο όποιο μέλλον μου. Να μαθαίνω από το παρελθόν μου, να οραματίζομαι το μέλλον μου, αλλά να κάνω το παρόν μου αποδεκτό και αρκετό, μες την ανάπαυση του μόνου αληθινού μου χρόνου, του καταπληκτικού μου «τώρα».

Κι όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα περάσει μέρα από πάνω μου.