Για άλλη μια φορά, αυτή τη χρονιά, κληθήκαμε να ακολουθήσουμε κανόνες που μέχρι πέρυσι θα έμοιαζαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Η καραντίνα έγινε ξανά παράμετρος της ζωής μας με όλες τις συνέπειές της. Με μια βασική διαφορά από την προηγούμενη φορά – αυτή τη φορά δεν ήταν πια η πρωτόγνωρη εμπειρία που ζήσαμε τον προηγούμενο χειμώνα. Καλό αυτό ή κακό ;

Όπως κάνω συχνά, έστρεψα αυτό το ερώτημα σε φίλους, γνωστούς, πελάτες, ακολούθους στη σελίδα μου στο Facebook και άλλους, αναζητώντας μια απάντηση. Μου αρέσει τόσο πολύ να ακούω τις σκέψεις των ανθρώπων, να τους μαθαίνω, να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια. 

Παρεμπιπτόντως, ο πλούτος που μου έχει χαρίσει αυτή η στάση ζωής είναι ανεκτίμητος. Σου το προτείνω ανεπιφύλακτα. Όλοι έχουμε το δικαίωμα, ακόμη και την υποχρέωση θα μπορούσα να πω, στη γνώμη μας και την οπτική μας. Αλλά έχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον το να μπαίνουμε και στα παπούτσια των άλλων, να ακούμε διαφορετικές απόψεις, να διευρύνουμε πιθανόν τους ορίζοντές μας ή απλά να ερχόμαστε σε επαφή με τη διαφορετικότητα και την ποικιλομορφία της ανθρώπινης εμπειρίας. 

Σε αυτήν, λοιπόν, τη μίνι έρευνα που έκανα, σε σχέση με την εμπειρία της καραντίνας αυτή τη φορά, πήρα, όπως ήταν φυσικά αναμενόμενο, διαφορετικές απαντήσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι απαντήσεις ήταν ακραία διαφορετικές. Σαν οι άνθρωποι να ζουν ο καθένας σε έναν διαφορετικό πλανήτη. Ουσιαστικά υπήρξαν τρεις κατηγορίες απαντήσεων. 

Οι άνθρωποι που ζουν αυτή τη φορά χειρότερα από την προηγούμενη, αυτοί που ζουν την εμπειρία καλύτερα και κάποιοι οι οποίοι δεν ένιωσαν καμιά διαφορά. Η πρώτη υπόθεση που έκανα ήταν ότι οι συνθήκες των ανθρώπων άλλαξαν σε σχέση με την προηγούμενη φορά – μια δουλειά πηγαίνει ακόμη χειρότερα ή καλύτερα, αυτή τη φορά βρέθηκαν με παρέα ή χωρίς παρέα, αντίθετα με την προηγούμενη, η συσσωρευμένη συναισθηματική κούραση από την προηγούμενη φορά, η προσαρμογή που κάποιοι είχαν κάνει σε πρακτικό επίπεδο, σε κάτι από όλα αυτά ή και άλλα. Δοκίμασα να αποδώσω την στάση τους. 

Έψαξα αρκετά για να βρω κάποια κοινά ανάμεσα στους ανθρώπους της κάθε κατηγορίας, αλλά δεν βρήκα. Σε όλες τις κατηγορίες βρήκα ανθρώπους παρόμοιας οικογενειακής, οικονομικής και επαγγελματικής κατάστασης. Σε όλες βρήκα συνθήκες που αντικειμενικά είχαν βελτιωθεί ή χειροτερέψει. Σε όλες βρήκα ανθρώπους που είχαν φόβο ή αισιοδοξία, κουράγιο ή απογοήτευση, θυμό ή κατανόηση. Κι όμως, υπήρξε κάτι που έκανε τους ανθρώπους να περιγράψουν, αλλά και να ζουν την εμπειρία αυτή τη φορά χειρότερα ή καλύτερα. 

Αυτό που μπόρεσα να υποθέσω, τελικά, είναι πως ένα κοινό σε όλες τις κατηγορίες απαντήσεων ήταν ότι οι άνθρωποι έκαναν μια επιλογή. Επέλεξαν (συνειδητά ή ασυνείδητα) να ζήσουν την εμπειρία με κάποιον τρόπο και όχι με κάποιον άλλον. Μου δόθηκε η εντύπωση ότι πρώτα έγινε αυτή η επιλογή, ανεξάρτητα από τις συνθήκες και μετά οι άνθρωποι απέδωσαν την απόφαση της επιλογής τους σε κάποια σκέψη ή συνθήκη. 

Αυτή η δύναμη της επιλογής και πάλι μπροστά στα μάτια μου. 

Η επιλογή να ζήσω αυτό που συμβαίνει με τον τρόπο που εγώ θα αποφασίσω. 

Μακάρι να μπορούμε πάντα να αλλάζουμε τις συνθήκες της ζωής μας. Και η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές μπορούμε να τις αλλάξουμε, τουλάχιστον περισσότερο από όσο νομίζουμε ότι μπορούμε. 

Υπάρχουν και εκείνες οι φορές που δεν είναι στο χέρι μας η αλλαγή. Αυτό που είναι πάντα στο χέρι μας, είναι η επιλογή.

Και μερικές φορές είναι η μόνη πραγματική μας δύναμη. 

Εγώ επιλέγω να μην ξεχνώ αυτή τη δύναμη. Εσύ ;