Ακούω συχνά, εδώ και μήνες, για έναν κίνδυνο που μας απειλεί.

Όσο πιο πολύ το λέμε, τόσο περισσότερο αρχίζει να γίνεται μια πραγματικότητα για αρκετούς.

Έτσι να ξέρεις ξεκινάνε οι μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις μας. Έρχονται σιγά σιγά και τρυπώνουν στο μυαλό μας. Κάθονται αθόρυβα σε μια γωνιά του νου μας, με το ύφος του αθώου και περιμένουν μέχρι να δυναμώσουν. Κι έρχεται μια στιγμή που έχουν καταλάβει αρκετό κομμάτι της νοερής μας πραγματικότητας, τόσο όσο χρειάζεται για να αρχίσουν να προβάλλονται και σαν αυτό που βιώνουμε σαν πραγματικότητα. Ξεκινάμε τότε να πιστεύουμε κάτι, χωρίς να το πολυσκεφτούμε, απλά έχουμε αυτήν την αίσθηση ότι έτσι είναι τα πράγματα.

Αυτό, το κάθε αυτό, γίνεται πια η πραγματικότητά μας.

Μπορεί να γίνει αυτό για πολλά, αυτή τη στιγμή όμως εγώ αναφέρομαι στον δήθεν κίνδυνο που διατρέχει το χαμόγελό μας. Οι μάσκες κρύβουν το χαμόγελό μας. Οι άλλοι δεν βλέπουν το χαμόγελό μας, ούτε εμείς το δικό τους. Χάνεται το χαμόγελό μας. Γινόμαστε ψυχροί και απόμακροι, δεν βλέπουμε τι νιώθουμε. Κι άλλες τέτοιες ανακρίβειες.

Είναι, άραγε, το χαμόγελο μόνο μια καμπύλη γραμμή στο πρόσωπό μας ;
Εντάξει, είναι και αυτό, αλλά είναι μόνο αυτό ;

Δεν σου έχει τύχει να μιλάς με άνθρωπο που μένει χιλιόμετρα μακρυά και να τον νιώθεις δίπλα σου ;

Να ακούς τον ήχο της φωνής του και να χαϊδεύει την καρδιά σου ;

Να θυμάσαι στιγμές και να ζεσταίνεται η ψυχή σου ;

Να βλέπεις ακόμη και άγνωστους καμιά φορά και, κοιτώντας τους στα μάτια, να νιώθεις κάτι τόσο οικείο που έχεις την αίσθηση ότι είσαι σπίτι σου ;

Σκέψου και τις φορές που μπορεί να έχει συμβεί και το ακριβώς αντίθετο.

Κάποιοι να σου χαμογελάνε με την καλύτερη οδοντοστοιχία του κόσμου αστραφτερή και μεγαλόπρεπη μπροστά σου και εσύ να μη νιώθεις τίποτε.