Κάποιες φορές έρχεται ένα βάρος προγονικό και κρέμεται πάνω μας.

Γίνεται ανεπαίσθητα, σιγά σιγά κι αθόρυβα ακουμπά πάνω σου, γυρεύοντας κι αυτό παρηγοριά.

Ζεις τη ζωή σου, χωρίς να καταλαβαίνεις την παρουσία του.

Νιώθεις τα αποτελέσματα της ύπαρξής του. Κάποιο άγχος, μια θλίψη ανεξήγητη, ένα συναίσθημα που επιμένει – ακόμη κι όταν όλα φαινομενικά είναι καλά.

Όσο περνούν τα χρόνια αρχίζει και βαραίνει όλο και πιο πολύ. Δεν γίνεται αυτό βαρύτερο, είναι οι δικές σου οι αντοχές που λιγοστεύουν.Τότε αντιλαμβάνεσαι την παρουσία του ακόμη περισσότερο. Δυσανασχετείς όλο και πιο συχνά.

Αν δεν συνειδητοποιήσεις την παρουσία του, μπορεί να σε εξοντώσει κυριολεκτικά, σωματικά και συναισθηματικά. Τρέφεται από την ενέργειά σου, σε πεθαίνει για να ζήσει.

Αν φροντίσεις να το αντιληφθείς και αποφασίσεις να το τακτοποιήσεις, γίνεσαι και πάλι ελεύθερος, ανάλαφρος, ενεργός.
Τότε, μπορείς να ζήσεις τη δική σου ζωή.

Τότε, μπορείς να του πείς «Αρκετά, ήρθε η ώρα να ησυχάσεις, σε φρόντισα καιρό, σε αποχαιρετώ. Στο όνομα της αγάπης σε κράτησα, στο όνομά της σε αφήνω».


Αν θέλεις να μαθαίνεις περισσότερα νέα μου ακολούθησε την σελίδα μου στο Facebook.

Για οποιοδήποτε θέμα μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου εδώ.


Διάβασε επίσης: 

Τρία γράμματα, μια λέξη !
Ποιος είναι ο ξένος τελικά ;