Λατρεύω την αυτογνωσία και, για να είσαι εδώ, σίγουρα την αγαπάς κι εσύ.

Είναι πολλοί οι λόγοι της λατρείας, ένας από αυτούς είναι το ότι μου δίνει την ευκαιρία να δω πίσω από την επιφάνεια, πίσω από τα φαινόμενα, πίσω από τα κουστούμια των ηθοποιών που είμαστε κάποιες φορές, με θεατές όχι μόνο τους άλλους, αλλά ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μιμηθήκαμε, αποκτήσαμε, επιλέξαμε ρόλους και ζούμε τη ζωή μας υποκρινόμενοι κάποιες φορές. Εξελίσσουμε μια μανιέρα, αποστηθίζουμε και εμπλουτίζουμε λόγια και εκφράσεις, συναισθήματα και αντιδράσεις. Και, ενώ νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι, αυτό που τελικά κάνουμε είναι να ονομάζουμε ελευθερία τις μικρές διαφοροποιήσεις σε κουστούμια και εποχές, το πολύ να δοκιμάζουμε ελαφριές παραλλαγές κι ελπίδες για ανατροπές, καταλήγοντας τελικά στο ίδιο τέλος.

Έχεις παρατηρήσει εσύ τέτοιες επαναλήψεις ; Ποιους ρόλους επιλέχθηκες ή επέλεξες να παίζεις άραγε ; Είσαι το καλό παιδί, ο επαναστάτης χωρίς αιτία, ο άτυχος, το θύμα, ο ξερόλας, η δεν έχει ανάγκη αυτή, ο τίποτε δεν γίνεται, η αδικημένη, η πάντα χαμογελαστή κι ας υποφέρει, ο ήρωας, η όλα τα μπορεί, ο ποτέ δεν λέει όχι ;

Κάποιον από αυτούς ή άλλους έχουμε παίξει όλοι. Απολαύσαμε τα χειροκροτήματα, κρυφά ή φανερά, πήραμε ανθοδέσμες και χαρήκαμε καταπληκτικές κριτικές. Ακόμη κι αν κλαίμε, αν υποφέρουμε, αν επιμένουμε να μένουμε μικροί κάτω από τα χιλιοφορεμένα ρούχα, σχεδόν δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε έξω απ’ το θέατρο του παραλόγου.

Περιφέρουμε την ψυχή μας από πάλκο σε πάλκο, οι θεατές αλλάζουν, οι εποχές περνούν κι εμείς εκεί, ακούραστοι εξελίσσουμε τους ρόλους, μπαλώνουμε τα ρούχα, πάλι και πάλι, περιμένοντας την επιβράβευση, την καθημερινή μας δόση αποδοχής κι αγάπης. Ακόμη κι αν ο μόνος θεατής είμαστε εμείς, ακόμη κι αν η παράστασή μας είναι μια μηχανική και άβουλη μίμηση, μια θλιβερή παντομίμα ζωής, που πολύ απέχει απ’ την αλήθεια.

Ποιος είμαι πέρα από τους ρόλους μου ;

Έλα να αναρωτηθούμε μαζί. Ας μείνουμε για λίγο ακίνητοι, σε μια σιγή κι ας αναρωτηθούμε. Ας διακοπεί η παράσταση για λίγο. Ας ξεχάσουμε τα λόγια, τις κινήσεις, τα βαμμένα μας πρόσωπα.

Χωρίς τους ρόλους μου, ποιος να είμαι ;

Ίσως βρούμε απάντηση, ίσως όχι αμέσως. Ίσως ένα κενό εμφανιστεί κι αυτό τρομάζει. Δεν πειράζει, ας κρατηθούμε εκεί για λίγο. Σ’ αυτή τη σιωπή, σ’ αυτόν τον φόβο του κενού.

Αυτός ο φόβος είναι πιο ζωντανός κι αληθινός από χιλιάδες ρόλους.