Ο μεσημεριανός ύπνος ήταν κάτι που απεχθανόμουν από παιδί. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κοιμηθεί μεσημέρι. Από πολύ πρωί λειτουργώ non stop μέχρι βράδυ. Νωρίς το βράδυ όμως. Αν πάει η ώρα 10 αρχίζω να υπολειτουργώ. Πιάτα θα μείνουν άπλυτα, άρθρα μισογραμμένα, ταινίες χωρίς τέλος, ακόμη και σε θέατρο έχω κοιμηθεί. Έτσι είναι οι βιορυθμοί μου.

Πολλοί άνθρωποι, ανάμεσα σε αυτούς και η μαμά μου, είναι το ακριβώς αντίθετο. Αν δεν κοιμηθούν το μεσημέρι, αν δεν ξεκουραστούν έστω και λίγο, είναι σαν άρρωστοι. Βάλτε τώρα μια μαμά και ένα παιδί με αυτούς τους διαφορετικούς ρυθμούς και φανταστείτε το αποτέλεσμα. Τι δεν έκανε η μαμά μου για να καταφέρει να με κοιμίσει τα μεσημέρια. Με το καλό, με το κακό, έκανε ό,τι μπορούσε για να με ακινητοποιήσει, με μένα φυσικά να αντιστέκομαι με κάθε τρόπο.

Ένα από τα πιο αποδοτικά της τεχνάσματα ήταν να με βάζει στο κρεβάτι και να μου λέει «σώπα τώρα, θα ακούσουμε της μύγας το φτερό». Έμενα κι εγώ σιωπηλή, κρατούσα όχι μόνο το ακούραστο στόμα μου κλειστό, αλλά ακόμη και την αναπνοή μου, προσπαθώντας να ακούσω τον ψιθυριστό ήχο. Ακόμη κι αν δεν με έπαιρνε ο ύπνος, η μαμά εξασφάλιζε τελικά τις πολυπόθητες στιγμές της μεσημεριανής της ησυχίας, με μένα να ησυχάζω και να χάνομαι στην προσήλωση στον στόχο που μου έβαζε. Σαν ο δικός μου προσωπικός δάσκαλος του Ζεν, μου έδινε, εν αγνοία της, ένα αποκλειστικά δικό μου κοάν να στοχαστώ για λίγο.

Πέρασαν χρόνια πολλά από εκείνα τα μεσημέρια μέχρι να καταλάβω τη μαγική αξία της σιωπής. Έδωσα τόση σημασία στα λόγια, στην ανάλυση, στη σκέψη - όχι ότι δεν τους άξιζε βέβαια. Είμαστε τόσο τυχεροί που έχουμε αυτά τα εργαλεία στο δρόμο για την κατανόηση της ζωής και της κατεύθυνσής μας σε αυτήν. Όμως, εκεί, σε μια σιωπή που σταματούν ή έστω κινούνται λίγο πιο αργά τα πράγματα, είναι που έχω λάβει τις περισσότερες απαντήσεις μου. Ακόμη κι αν η απάντηση είναι να δεχτώ πως δεν υπάρχει απάντηση για όλα.

Γνώρισα δασκάλους αρκετούς και προσέγγισα τη σιωπή με τρόπους απλούς και σύνθετους, λιτούς και ευφάνταστους, έμαθα και έμαθα από τους «σπουδαγμένους», έκανα εξάσκηση και μελέτη και έπαιξα πολύ με τις ιδιοτροπίες και τις αντιστάσεις του νου μου. Πόσο δύσκολο να αφήσει ο νους την πρωτοκαθεδρία. Με εμπιστεύεται κάποιες φορές. Με αφήνει να ξεκουραστώ. Να σταματώ να υπερπροσπαθώ. Με αφήνει στην αγκαλιά της ησυχίας, της σιωπής.

Από όλους τους δασκάλους μου, πρώτη και καλύτερη η μαμά μου σ’ αυτό το παιχνίδι της σιωπής. Κι όσα κι αν γνώρισα κι αν έμαθα, όσα χρόνια κι αν πέρασαν και θα περάσουν, πάντα θα κλείνω τα μάτια και θα περιμένω να ακούσω της μύγας το φτερό. Και θα ησυχάζω. Θα ησυχάζω βαθιά. Και, κάποιες φορές, θα αποκοιμιέμαι. Με την αίσθηση της μαμάς να ξεκουράζεται κι αυτή μες τη δική μου ησυχία.