Έφτασε κι αυτή η στιγμή του χρόνου, που το φθινόπωρο παίρνει τη σκυτάλη από το καλοκαίρι, έτοιμο κι αυτό να μας συνοδεύσει στο ταξίδι της ζωής.

Μου αρέσει τόσο πολύ το φθινόπωρο.

Όχι περισσότερο, ούτε λιγότερο από τις άλλες εποχές. Αν με έβαζες να διαλέξω εποχή, θα σκεφτόμουν χίλια χρόνια. Όλες τις αγαπάω. Κάθε μια με τα δικά της χρώματα, τα αρώματα, τα φαγητά, τα διαφορετικά ρούχα, τις ξεχωριστές δραστηριότητες, τις γιορτές.

Έτσι και το φθινόπωρο έχει τα δικά του όμορφα και πάντα, τις τελευταίες μέρες του , αρχίζω να τα σκέφτομαι.

Οι ξαφνικές δροσιές του, αυτό το τόσο όσο κάθε βράδυ, που σου ζητά σαν άλλη μάνα “ζακέτα να πάρεις” στο θερινό το σινεμά, όσο κρατήσει ακόμη.

Η μυρωδιά των πρώτων βροχών, τα φύλλα που πέφτουν, τα κίτρινα πορτοκαλί φύλλα στα δάση (αν δεν έχεις πάει φθινόπωρο στη Γραμμένη Οξιά δεν ξέρεις τι χάνεις ! ), χρυσάνθεμα, τουλίπες, κυκλάμινα, όλα ανανεωμένα και πολύχρωμα.

Ζουμερά πορτοκάλια, μήλα και αχλάδια κι αυτό το ρόδι με τον κατακόκκινο χυμό του. Σαν να μας ετοιμάζει η γη, μας αναζωογονεί, μας δυναμώνει, να μας βρει ο χειμώνας γερούς και δυνατούς.

Αλλά, στη σειρά του κι αυτός. Κι ακόμη δεν είναι η ώρα του.

Δεν ξέρω πώς καθιερώθηκε η ευχή καλό χειμώνα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Αλλά εγώ το καταπληκτικό φθινόπωρο δεν το χαρίζω σε κανέναν.

Θα απολαύσω κάθε μέρα του, τα χρώματα, τις γεύσεις του κι εκείνη τη γλυκιά παραίνεσή του για ανανέωση, προετοιμασία, ενδυνάμωση.

Καλό φθινόπωρο, συνταξιδιώτη μου.

Καλά ψυχικά οργώματα, σπορές, δημιουργίες.