Δεν είναι ο κόσμος ιδανικός, λέει ένα τραγούδι.

Εννοείται, θα μου πεις. Δεν μας λέει κάτι καινούργιο. Όλοι το ξέρουμε αυτό.

Ωραία, το ξέρουμε. Κάνουμε όμως σαν να μην το ξέρουμε. Απορούμε με όσα δεν είναι ακριβώς όπως θα θέλαμε ή θα έπρεπε ή θα περιμέναμε να είναι. «Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό ; γιατί τώρα, γιατί σε μένα ;» Η ερώτηση κρέμεται στα χείλια, βλέμμα έκπληξης στα μάτια, ένα κενό στην καρδιά, γεμάτο απούσες απαντήσεις.

Εγώ το έχω νιώσει αυτό, εσύ ;

Και κάποιες φορές, η απορία αυτή είναι τόσο αβάσταχτη, που βιαζόμαστε να περάσουμε στην αντίπερα όχθη. Ένα πέρασμα από εκεί, όλοι το έχουμε κάνει. Για λίγο, μια στιγμή μόνο ή για πολύ. Εκεί όπου όλα φαίνονται μαύρα και δεν ψάχνεις καν φως στο τούνελ. Εκεί η ζωή ολόκληρη είναι το τούνελ. «Τίποτε δεν γίνεται έτσι αλλιώς, μάταια όλα, άδικο να προσπαθώ». Απογοήτευση.

Εγώ το έχω νιώσει αυτό, εσύ ;

Δεν είναι ο κόσμος ιδανικός, λέει το τραγούδι.

Για το ταξίδι είναι δανεικός, συνεχίζει.

Ναι, λέω κι εγώ, μπορεί ο κόσμος να μην είναι ιδανικός, αλλά είναι ο κόσμος μου, τον δανείστηκα για το δικό μου ταξίδι. Και δεν θα τον χαρίσω σε καμμιά απορία, σε καμμιά απογοήτευση. Γιατί το ταξίδι είναι δικό μου, μοναδικό μου και θα το ζήσω με τον καλύτερο τρόπο. Και, ποιος ξέρει, μπορεί το τέλος του ταξιδιού αντί για απορημένη ή απογοητευμένη, να με βρει ευτυχισμένη ή απλά ικανοποιημένη.

Δεν το ξέρω αυτό, ούτε κι εσύ.

Αυτό που ξέρω είναι πως θα επιστρέψω τον κόσμο που δανείστηκα, όχι απαραίτητα ιδανικό, αλλά σίγουρα καλύτερο. Ακόμη κι αν αυτό που πρόσθεσα είναι μόνο μια αγκαλιά, μια πίστη, ένα χαμόγελο.

Αυτό εγώ το ξέρω, εσύ ;