Είμαι ένας καλός ή ένας κακός άνθρωπος ; Ερώτηση κι αυτή ...

Εγώ την κάνω συχνά στον εαυτό μου. Πραγματική απορία. Όχι για να πω ένα μπράβο και να με θαυμάσω, ούτε για να βρω τα λάθη μου και να με μαλώσω. Έχω κάνει ειρήνη με όλα όσα αγαπώ στον εαυτό μου, αλλά και όλα όσα δεν θα’ θελα να είχα.

Τα λάθη μου, τα έχω αγκαλιάσει και ξέρω πως έχουν τη δική τους θέση εδώ. Πένθησα για τα καλά την πτώση μου από τον φαντασιακό κόσμο των υπερανθρώπων και αποχαιρέτησα δια παντός την αγωνία που είχα κάποτε να κρατηθώ με νύχια και με δόντια από τις παρυφές του παραδείσου των αλάνθαστων και τέλειων πλασμάτων.

Είναι δεδομένο, λοιπόν, και τεκμηριωμένο. Δεν είμαι ένας τέλειος άνθρωπος. Είμαι, όμως, ένας καλός άνθρωπος ; Ποιος να το κρίνει αυτό ; Η συνείδησή σου, θα μου πεις. Και πώς αναπτύχθηκε η συνείδησή μου, παρά μόνο μέσα από ό,τι ήταν καλό ή κακό για τους γονείς μου ;

Μάθαμε το καλό και το κακό, ανάλογα με το πώς ένιωθαν οι γονείς μας γι’ αυτό. Αν ένιωθαν καλά με κάτι που κάναμε, μαθαίναμε πως είμαστε καλά παιδιά. Έτσι εξασφαλίσαμε το δικαίωμά μας να ανήκουμε. Έτσι έκανα εγώ, έτσι κι εσύ, έτσι και όλοι. Έτσι έχουμε μάθει να αγαπάμε. Γιατί εκτός της οικογένειας δεν υπήρχε ζωή. Ο ερπετοειδής μας εγκέφαλος φωνάζει «κίνδυνος» γιατί, εκτός του κοπαδιού, καραδοκούν οι προαιώνιοι λύκοι.

Νομίζουμε πως ψάχνουμε αγάπη στη ζωή. Αυτή είναι η πρώτη εικόνα. Κι όμως, ένα ανήκειν ψάχνουμε. Ένα «έχεις δικαίωμα να βρίσκεσαι εδώ». Κι αν η οικογένεια είχε όρους για να δοθεί αυτή η αγάπη-δικαίωμα να ανήκουμε, θα κάναμε να πάντα για να τους τηρήσουμε. Κι αν δεν το καταφέραμε ή δεν το νιώσαμε όσο βαθιά το θέλαμε, θα το αναζητάμε αλλού. Σε παρέες, σε σχέσεις, σε ομάδες, σε κόμματα, στρατόπεδα άποψης και διαφωνίες.

Είναι τόσο όμορφη η φυσική μας τάση να ενωνόμαστε σε ομάδες. Η κοινωνική νοημοσύνη μας, μας σπρώχνει να δημιουργούμε αυτό το μαζί, γνωρίζοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα συνδεθούμε, θα μοιραστούμε, θα αλληλοϋποστηριχτούμε και θα αναπτυχθούμε με τον καλύτερο τρόπο.

Αν όμως δεν έχουμε ησυχάσει το φόβο για το έξω από το δικό μας σπίτι/ κύκλο/ άποψη, αν δεν έχουμε δώσει εμείς την άδεια στον εαυτό μας να νιώθουμε ασφαλείς, θα ζούμε με την αγωνία μιας εξορίας ή μιας εισβολής. Θα νιώθουμε τη διαταγή να είμαστε οι, κατά τους όρους της κάθε ομάδας μας, καλοί. Τότε θα ανήκουμε και θα νιώθουμε καλά. Τότε, θα λέμε είμαι ένας καλός άνθρωπος. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι θα είμαι ένας καλός άνθρωπος σύμφωνα με τις προσταγές ή τις προσδοκίες αυτής της συγκεκριμένης ομάδας.

Αλλάζει η ομάδα, αλλάζουν οι όροι, αλλάζει η όψη του καλού και του κακού. Εδώ αυτό εγκρίνεται, εκεί είναι κατακριτέο. Κι αυτοί οι άλλοι, που στα μάτια μας μοιάζουν κακοί, είναι οι καλοί στις προσταγές και τις προσδοκίες μιας άλλης ομάδας, μιας άλλης εικονικής οικογένειας. Κάνοντας κι αυτοί το δικό τους αγώνα να ανήκουν.

Εγώ θα έχω την ανάγκη να είμαι ο καλός και εκεί στους έξω, τους άλλους, θα είναι ο κακός. Κι αν η αγωνία μου μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, ο φόβος μου για αυτόν τον άλλον μπορεί να γίνει μίσος και θυμός, ίσως, γίνω ο άνθρωπος που μπορεί να κάνει τα πάντα για να προστατευτεί από την απειλή. Εσύ θα βλέπεις σε μένα έναν πολύ πολύ κακό άνθρωπο.

Κι εγώ θα είμαι μόνο ένα πονεμένο, φοβισμένο παιδί, που τρέμω μην με φάνε οι όποιοι λύκοι.