Χωλλ. Ένα δωμάτιο που, όπου υπάρχει ακόμη, δεν είναι ακριβώς δωμάτιο, είναι προθάλαμος, πέρασμα, ένα «προσεχώς» του σπιτιού. Κυριάρχησε στα διαμερίσματα των δεκαετιών της τρελής ανοικοδόμισης και εξυπηρέτησε τους ενοίκους, που έμεναν για λίγο σε αυτό, είτε μπαίνοντας είτε βγαίνοντας από το σπίτι. Ένας χώρος προετοιμασίας. Βγάλε ζακέτα, άσε τσάντα, ακούμπα κλειδιά, βάλε ζακέτα, πάρε τσάντα, μην ξεχάσεις τα κλειδιά. Και πάλι από την αρχή. Σε υποδεχόταν, σε αποχαιρετούσε. Και μετά σιωπή.

 Αλλού γίνονταν τα ωραία. Στα ενδότερα του σπιτιού, στους κυρίως χώρους. Ή έξω από το σπίτι, στον τεράστιο κόσμο. Οι ένοικοι, μέσα ή έξω, ζούσαν τις ζωές τους. Έτρωγαν, έπιναν, μιλούσαν, αγαπούσαν. Φώναζαν, θύμωναν, δημιουργούσαν. Μια απέραντη ποικιλία εμπειριών και συναισθημάτων. Ζωές που το χωλλ δεν είδε ποτέ. Κάτι άκουγε πού και πού. Κάτι υπέθετε, κάτι κρυφοκοιτούσε. Κάτι βιαστικά φιλιά παρακολούθησε και κάτι σκόρπια λόγια. Γέλια και μαλώματα και ξαφνικά τραντάγματα της πόρτας, χωρίς συνέχεια, ούτε εξήγηση. Με μισοτελειωμένα πράγματα, έμενε πάντα με μια απορία.

Και μετά πάλι σιωπή. Και αναμονή. Μέχρι τον επόμενο κύκλο. Μέχρι τα επόμενα ψίχουλα ζωής.

Η σύγχρονη αρχιτεκτονική εξόρισε το χωλλ στα αζήτητα. Το πολύ να αντικαταστάθηκε από ένα έπιπλο εισόδου, μια κρεμάστρα, ένα σκαμπό. Κι έτσι έγινε κι αυτό μια ανάμνηση, κάτι που κάπως, κάπου, κάποτε ...

Κι αν έφυγε από τα σπίτια μας, μήπως το χωλλ παρέμεινε στις ζωές μας ;

Έλα να σκεφτείς αν παραμένεις σε προθαλάμους της ζωής καμιά φορά.

Αν έχεις τοποθετήσει σχέδια μελλοντικά, όμορφα τακτοποιημένα σε ράφια και κρεμάστρες μιας ατέλειωτης προετοιμασίας, που ποτέ δεν σου φαίνεται αρκετή για να προχωρήσεις.

Αν έχεις κλείσει την πόρτα σε επιθυμίες που δεν είναι για σένα, δεν γίνεται τώρα, τώρα είναι νωρίς, τώρα είναι αργά, ποτέ δεν είναι η ώρα, όταν θα γίνει πρώτα το άλλο, ατέλειωτα όταν και εάν ....

Αν παραμένεις σε ένα, αν όχι θλιβερό, τουλάχιστον βαρετό ανάμεσα, ούτε μέσα, ούτε έξω, περιμένοντας κάποιον να σου πει περάστε, μπορείτε, επιτρέπεται.

Αν έχεις γίνει εσύ το χωλλ για ανθρώπους που δεν εξελίσσονται, που δεν ξεκαθαρίζουν τις σχέσεις τους, τις δουλειές τους, τις προθέσεις τους κι εσύ τους περιμένεις, καθηλώνοντας και τη δική σου ζωή.

Και πάνω από όλα, μήπως κατηγορείς οποιονδήποτε άλλον, άνθρωπο ή κατάσταση για τη στασιμότητά σου ; Είναι η μητέρα σου που σε ταλαιπωρεί, το ταίρι που δεν σου άξιζε, το ταίρι που δεν ήρθε, το λάθος που έγινε, ο πελάτης που δεν σε βλέπει, το παιδί σου που δεν στρώνει τη ζωή του, η κρίση, η ιστορία σου, η μαύρη μοίρα σου ;

Τίποτε από όλα αυτά δεν σε σταματάει. Μόνο το χωλλ. Η πόρτα είναι κλειστή πολλές φορές ή έτσι μοιάζει. Μα τα κλειδιά τα έχεις εσύ. Εσύ είσαι ο αρχιτέκτονας της ζωής σου, της αλλαγής σου.

Κι αν κάποτε ένα χωλλ σε εξυπηρέτησε κι αν σε εξυπηρετεί ακόμη, είναι εντάξει, πάρε το χρόνο σου.

Πρόσεξε μόνο. Μην κάνεις σπίτι σου το χωλλ, ζωή σου το «θα γίνει». Μην αφήνεις τα σχέδια, τα όνειρα και τις επιθυμίες σου να περιμένουν μάταια. Θα βρεθούν στα αζήτητα πριν να το καταλάβεις. Δες τα σαν τα βλέπεις για πρώτη φορά κι ας περιμένουν χρόνια. Θυμίσου τα.

Πες τους ένα γλυκό «περάστε !»